Lamsal Gatnnc Vadcmd Pany..

Als je zo de titel leest denk zul je wel denken dat we sinds ons vorige bericht in Huntsville een Saturn-V raket hebben gepakt en naar de marsmannen zijn gevlogen. Maar geen extra terresteriale uitstapjes nee. We hebben wel de dikke raketten gezien, de spaceshuttle met raket en de mediagenieke verhalen rondom de maanlanding. Enerzijds allemaal indrukwekkende zaken, maar het heeft wel miljarden dollars gekost om 30 kilo "maansteentjes" in het bezit te krijgen.

Het titulaire gebrabbel is meer een reeks van doorkruiste staten, want na Louisiana en Mississippi ging het als volgt verder:

Vanaf Huntsville reden we door het voormalige land van de Cherokee indianen. Prachtige canyons, heuvels met bossen, kraakheldere kreekjes en uitgestrekte weides. Logisch dat de Cherokees hier rondhingen en niet graag weggingen na enig aandringen van de blanke man. Daar had de blanke man een oplossing voor: we schrijven een wet en die luidt "jullie moeten weg". Hoppa, geregeld! Nu nog even een paar duizend Indianen opjagen richting het Oosten (1500 mijl wandelen) en daar vijftig jaar later weer een nieuwe wet maken. Overal nog herinneringen aan de Trail of Tears te zien.

Helemaal in de natuursfeer door de mooie omgeving kwamen we in Ceder Bluff bij toeval bij zo'n echte "log cabin" uit. Dit was echt precies waar we zin in hadden. Twee hectare grasveld met mooie bloemetjes, een ijskoude kreek naast het huisje, een barbecue, schommelstoel en een hengel. De meisjes visten meteen de creek leeg, maakten twintig boeketjes voor in huis en kregen ons ook zo gek om die koude kreek in te duiken. Gelukkig hadden we de barbecue om ons weer te warmen!
De eigenaar kwam elke dag even gezellig langs om met de meiden op de tractor of op de quad rond te rijden, samen ijs te maken of gewoon even gezellig een babbeltje maken. Hij nodige ons uit om zijn prive museum van 15 klassieke puntgave Chevrolets te bekijken en om op Memorial Day met zijn familie en vrienden te komen barbecuen. Wij namen een koelbox met Heineken mee en maakten een bak pindasaus om een vleugje Holland mee te geven. De pindasaus werd lekker gevonden, maar niemand nam van de Heineken.... Allemaal aan de Dr.Pepper? Nu bleek dat min of meer de hele club in een afkickprogramma zat :-) We hadden dus flink de kat op het spek gebonden...

De zesde dag namen we met bijna tranen en dikke knuffels afscheid en deden we een rondje Georgia om in Chattanooga, Tennesee aan te komen. Deze stad zag er echt gezellig uit; bijna geen fastfoodketens, maar echte restaurants en ook veel mensen op de fiets. Daar heerlijk gegeten en lekker rondgewandeld. We moesten voordat we 's ochtends weggingen nog wel een mooi versierde muffin eten, want die was gespot tijdens de avondwandeling :-)

Na wat motelletjes hier en daar en wat zwembadjes hier en daar reden we de Smoky Mountains in om naar de andere kant van de rokende bergen te gaan voor de start van de Blue Ridge Parkway. Eerst nog wat wandelen in het dorpje Cherokee. Daar moesten we natuurlijk op de Cherokee-manier de koude kreek weer in om de boze geesten af te spoelen en later nog in het grasveld langs een grote zwarte slang lopen zonder te gillen. Pff, nou onze Indianenproef was gelukt!

De volgende ochtend startten we de dag met het Cherokee museum te bezoeken en daarna 160 traptreden op te klimmen naar een waterval alvorens mijlpaal 497 aan te tikken van de Blue Ridge Parkway. Deze parkway slingerde zich door de Apelachen met tussendoor wat mooie wandelingen en honderden lookout points. Zo beklommen we Mount Pisgah per voet, gingen we op bezoek bij de Duivelsrots, reden we in de zon met kilometers uitzicht over valeien, zagen we heel veel wielrenners en klassieke auto's, aten heerlijk en sliepen op mooie plekjes.
Op de Parkway konden Amélie en Malou meedoen aan een Junior Ranger programma bij de échte ranger. Zo moesten ze vragen over de natuur beantwoorden, wandelingen maken, dieren tellen en puzzels maken. Bij elke ranger kreeg je een mooie sticker en na afloop van de parkway en tien stickers kreeg je een mooie diploma, een badge en een echte rangerspeld! Trots als een vrouwtjespauw stonden ze na een klim van 40 minuten bovenop de Humpbackrocks bij mijlpaal 5 van de Parkway.

Tussen alle rangeractiviteiten door zijn we via een aardige omweg bij Mélanie dr droomlocatie aangekomen: Mountain View Lake!! ....... Ik hoor u denken......nou dat had ik ook :-) Ergens in 1987 was hier Dirt Dancing opgenomen. Bij elke trap of deur was wel iets uit de film te vertellen. Ook nog blijven slapen daar; wat n feest.
Daarna kwamen we aan in Bedford op D-Day herdenkingsdag. Hier staat het nationale D-Day monument (wisten wij veel), dus was het echt niet normaal zo druk. Allemaal veteranen van welke oorlog dan ook, geuniformeerde idioten die het verkeer regelden en schoolbussen die af en aan reden met bezoekers vanaf de grote parkeerplekken buiten de stad. We hebben nog even geprobeerd om er bij te komen, maar moesten toch afzwaaien na wat vergeefse pogingen.

Dan maar de Wallmart plunderen en met gevulde koelbox naar Buena Vista gereden. Dat klonk zo leuk. Daar weer een prachtig hutje voor vier dagen kunnen ritselen in vrijwel niemandsland. Daar hebben we in de rivier kleine kreeftjes gevangen, een klompvoet gekregen door een wespensteek onder mn voet, Virginia's grootste safaripark bezocht, bij watervallen gezwommen, veel monopoly gespeeld en veelvuldig de bbq-sport beoefend.

Bij mijlpaal 0 verlieten we de parkway en reden we naar Staunton. Daar de Staunton schoenen aangetrokken en in de korte broek bij het luxe Stonewall Jackson gaan vragen of ze nog n last-minute hadden. Waarschijnlijk omdat de kinderen zo lief keken kregen we een mooie kamer voor n motelprijsje :-)

Na een goede nacht in een lekker bed reden we naar Charlottesville om door de Charlottesvilliaanse Kalverstraat te wandelen en daarna door naar Culpepper waar we midden in het noodweer zaten. Storm en hoosbuien raasden om het motel heen. Wij zaten verschanst achter een mega pizza op bed terwijl we "hoe tem je een draak" op de tv keken. Wat een feest was dat voor de kinderen, want met al de reclames hier op tv duurt de film tot ruim na tienen.

Helaas moesten we de ochtend langer dan nodig in Culpepper blijven, want de technische jongens konden het gebroken iPhone schermpje van Mélanie maar moeilijk vervangen... Werkelijk twee en een half uur moeten wachten....
Laat in de middag kwamen we aan in Washington in ons appartementje vlak bij de Zoo. Speeltuin voor de deur en een topkeukentje in het huis! Iedereen blij!

Kopje koffie bij Obama gedaan, Smithsonian van voor naar achter belopen, afscheid genomen van onze Buick na ruim 3000 mijl, de Spaanse nederlaag bezongen en vaderdag gevierd met een mooie plateau de fruit de mer bij een bistro in de buurt. Het was heerlijk lenteweer in de stad, dus het was net als 10 jaar geleden weer heerlijk rondhobbelen daar.
Maandagochtend ging ik met Amélie naar het vliegveld om ons nieuwe autootje op te halen. Nu heb ik voor de zekerheid maar een hele grote SUV gehuurd, zodat de meisjes in ieder geval wat kunnen zien en de koelbox weer meekan :-)

Met onze dikke GMC zijn we door Maryland en de Amish-dorpjes in Pennsylvania gescheurd. Het is daar net Nederland zo met die zwart-witte koeien en grasland. Ook de huifkarretjes deden ons aan het prachtige Loenen (gld) denken.
De Amish-community gesponsord door met een bak vol onbespoten homegrown fruit weg te rijden en weer een tank bezine in de zuipschuit te jassen.

Via de scenic routes die Mélanie steeds verzint de staat New York ingereden om zo vlak voor Buffalo (die van de wings) de rem in te trappen. We staan vlak voor de grens met Canada.....
Morgen Niagara Falls en wellicht toch nog een stempeltje halen in Canada.....