Van Curacao naar Panama

Na onze duikjes en dolfijnenavonturen zijn we een dagje met de auto op pad gegaan. In de noord-west punt hebben we een oude, nog goed verzorgde plantage bezocht en zijn we via de westpunt elk strandje gaan bekijken om een leuke snorkelplek te vinden. Uiteindelijk, hoe kan het ook anders met zo'n naam, zijn we bij Lagun het water ingeplonst. Veel koraal in de u-vormige baai en daar ook veel vis (zelfs een (kleuter)school sepia's vlak voor onze neus gezien). Prima plek voor een sundowner dachten wij zo.

Laatste dag op het eiland hebben we volgens mij de laatste nog niet bereden weggetjes op het eiland bereden en de dag afgesloten met een heel goede pizza op het strand. De kinderen speelden nog zeemeerminnetje of zoiets op het strand, zodat we nog een goed uurtje thuis bezig waren om de haren van het zand te ontdoen.

Maandag, nieuwe week, nieuwe kansen! Wij roetsjten naar het vliegveld, branden ons ingewanden er uit met de sterkste espresso ooit, vliegen over Haiti en Nassau en landden op Miami airport om 12.00 uur. Net op tijd voor de lunch zo jou zeggen.... Zo snel als de ochtend ging, zo lang duurde vervolgens Miami Airport. Eerst de halve dam tot damloop om tot aan de immigratiedienst te komen, dan een half uurtje wachten, bagage halen, half uurtje wachten, met de tas door de douane.... Yes! We zijn er.... Oh nee, nog een flink stuk lopen naar de skytrain, lopen naar de autoverhuur waar een rij stond van jewelste.... Gelukkig konden we via een automaat een self-check in doen, dat scheelde tijd. Daarna was het nog maar een stukje lopen naar de ophaalplek van de auto.
Met onze fonkelnieuwe Chrysler 200 op de parkeerplaats zaten we uiteindelijk om half vier pas bij de diner van een tankstation een groot broodje weg te knagen.

Even doorgassen naar Homestead, iets ten Zuiden van Miami, waar ze gelukkig wél Engels spreken en niet alleen Spaans :-) we komen daar aan in een Desperate Housewife-achtige wijk, waar echt van die paperboy stoepjes zijn. Tassen dumpen en naar Robert is Here voor een fantastische fruitshake/milkshake. Deze beste man heeft een groot agrarisch bedrijf en verkoopt al zijn groente en fruit langs de weg. Alles wat écht rijp is wordt salsa, guacamole of soep. Heerlijk heerlijk.

Volledig vol met vitamines gaan we dag dag erna naar de Everglades toe voor Alligatorshows en een tochtje op zo'n propellor airboat. De meisjes mochten nog een alligator(tje) vasthouden, dus het was weer Freek-in-het-wild wat de klok sloeg. Verder nog wat enge slangen (iin kooi) en wat wandelingen door de Glades en de dag was weer voorbij.

De volgende dag gingen we een trip naar Key West doen over Hw1, the overseas highway. Het eerste uur rijden, Key Largo en Isla Moradora bestond uit het kijken naar bomen en witte tupperware boten en campers. Daarna begon het geboomte zich terug te trekken en openbaarde de zee zich. Op zich een mooie route, veel villa's, maar op een gegevn moment wel saai. Op KW in de file, want het stikt daar werkelijk van de Amerikaanse toeristen. Geen accommodatie te vinden, althans niet onder de 225 USD, en heel veel drukte en neppigheid. Uiteindelijk een redelijk motel gevonden voor 200 USD en toen konden we lekker ronddwalen in t stadje. Meest zuidelijke punt van continental USA, check! Hemmingway house, check! Biertje drinken in Green Parrot (oudste kroeg), check! En een hele malse T-bone steak voor het slapen gaan, check!

's Ochtends een famous Key Lime Pie gehaald; op zich best smakelijk, maar als ontbijt.... Anyway, met gierende banden het eiland af richting Miami. Een heel gaaf hostel gevonden met vlinderkamers en stapelbedden, touwladders in de tuin, boomhut-achtige netten en n watervalletje met poeltje in de tuin. De kinderen dolenthousiast twee uur niet meer gezien :-)

Laatste drie dagen zaten we, na een fileritje over South Beach, iets ten Noorden van Miami op Hollywood Beach. Stuk rustiger qua mensen en interessantdoenerij. Beetje flaneren op de boulevard, klein avondconcertje, biertjes uit n witte plastic beker, zandkastelen bouwen en het soms koud hebben van de Atlantische wind.

Gelukkig vlogen we maandag naar Panama City. Op voorhand konder we geen pepernoot regelen, want blijkbaar staat dat land in de reset als het Pasen wordt... Uiteindelijk dus met n moeilijk gevoel die kant op gevlogen, en niet in het minst door de spannende verhalen over de immigratie, taxis en stad.
Je raadt het al, tien minuten na aankomst hadden we n stempel in het paspoort, de tassen en een taxi naar de stad. Verkeer is wel een gekkenhuis hier, maar dat deerde de taxichauffeur niks. Gewoon de 140 aantikken en de vluchtstrook is ook een strook om op te rijden :-) vrij snel waren we dus in het guesthouse.

Dagje wandelen door het oude deel van de stad, met een heerlijk ijsje als beloning. De metro is hier net geopend en dus voor iedereen nog nieuw. Scheelt hitte, getoeter en file.

Vandaag een groot containerschip 26 meter omhoog zien gaan bij de sluizen van het Panamakanaal. Ook het bijbehorende museum was zeer interessant om te bezoeken.
Het cultuurblok afgesloten met een crêpe au nutella en weer terug naar ons hutje.

Morgen bussen we naar El Valle de Anton om daar de paaseieren te zoeken.