Roadtripping

We waren in la Fortuna gebleven vlak bij de vulkaan. Ook daar moesten de paarden weer van stal gehaald worden voor een rit om de vulkaan. Malou mocht niet op een eigen paard en Mélanie had een zenuwachtig pittig paard, dus moest Malou bij mij op het paard er bijzitten. Geen probleem dacht ik nog, we schuiven wat naar achter en klaar is Kees. Echter, na drie kwartier hobbelen tegen een zadelrand, kwamen de herinneringen van de roeitochten over de Waddenzee weer naar boven... Blaren....

Gelukkig konden we als afleiding een wandeling doen naar een waterval en daar zelfs even poedelen in het koude water. Ik ging met de meisjes op avontuur door tegen de stroom in over de rotsen te klimmen, tot het moment dat Malou rustig tegen Amélie zei dat er een spin bij haar zat. Zat daar dus een unit zo groot en zo dik als mijn hand op n paar centimeter naast ons! Nog sneller dan het water in de waterval waren wij beneden en waren we klaar om weer te gaan :-)
De paarden waren zo kapot van dat tochtje dat we maar besloten hadden om een autootje te huren voor de laatste week in Costa Rica.

Onze gouden jeep bracht ons via een mooie rit om het stuwmeer en een truttengangetje op de Interamericana naar Playa de Coco aan de Pacifische kant. Daar hebben we een beetje gesnorkeld, een beetje in het zwembad gespeeld en verder weinig actiefs gedaan. Vervolgens doorgetuft over het schiereiland naar Samara waar we de vorige zin min of meer hebben gekopieerd.
Ook wel een beetje klaar met strand, zee en zwembad besloten we om helemaal naar het uiteinde van het schiereiland te rijden. Nu kwam mijn bronzen LandRover Experience medaille dan toch eens van pas, want de asfaltlegger was nooit verder gekomen dan het dorpje waar wij waren.

Na het eerste uurtje redelijk vlot vierkeervieren vonden we het eigenlijk niet zo spannend meer en waren we wat verveeld. Alleen het ontbreken van enige navigatiepunten maakte de rit nog wel grappig. Tijdens de lunch bekokstoofden we een eventuele nieuwe route toen opeens de hemel openbarstte. Een hele zware regenbui maakte ineens dat er overal riviertjes begonnen te stromen en dat kleine riviertjes ondoorwaadbare plekken werden (geen offroad-snorkel natuurlijk op deze jeep :-) ). Tot drie keer toe moeten omdraaien en een andere boerenweggetje moeten kiezen om er na een paar kilometer achter te komen dat ook daar de rivier te hoog was geworden.... We zaten bijna gevangen door het water, want terug konden we ook niet meer. Gelukkig kwamen we een lokale bromfietser tegen die nog wel een suggestie had.
Al met al na stevig uur ploeteren kwamen we bij een plek uit die ons via asfalt de laatste vijf kilometer naar een veerpont bracht, zodat we naar Puntarenas konden oversteken.

Helemaal op van de spanning en vermoeidheid wilden we uitrusten op de veerpont, maar daar dachten de schippers anders over; vol gas de muziek aan een disco op het dek.... Vrij snel togen wij het vooronder in...

In Puntarenas moest er een moederdagontbijt geregeld worden, dus met Amélie naar de plaatselijke buurtwinkel om een onvergetelijk ontbijtje te regelen. Uit het overgrote assortiment konden we nog net een zak chocopops vinden en wat vanille-achtige cake. Één groot feest zult u begrijpen.

De laatste drie nachtjes zaten we weer in San Jose vanuit waar we de Poas vulkaan op ruim 2700 meter van dichtbij hebben bekeken, de dames uitgebreid een manicuremomentje hebben ondergaan en nog een keer al filerijdend het centrum in zijn gegaan.

Op 14 mei drie uur 's nachts moesten we opstaan om op weg naar het vliegveld te gaan. We vlogen via Miami (nog steeds langdradig) naar New Orleans. Daar kwamen we op een jaren 70 gestyleerde kleine luchthaven aan; dat voelde al meteen een stuk gezelliger dan Miami. Zelfs bij het ophalen van de huurauto kreeg ik een rode moderne variant van de Dukes of Hazzard Dodge voorgeschoteld! Dag kon niet meer stuk.... totdat de meisjes riepen dat ze echt niet lekker zater achter in de coupé en dat ze niks zagen uit die kleine hoge raampjes.... Ik heb ze nog proberen te overtuigen van het mooie geluid, maar nee hoor.

Met onze brave Buick Lacrosse ( 300+ pk) kwamen we aan bij het Super8 motel net buiten het centrum. Met de sleutels vers in de hand en de tassen op onze rug wilden wij het hotel binnen toen we merkten dat er gelijk met ons 50 dikke Harleys inslusief gelederde bestuurders in kwamen checken, hmmmm.... de reservering maar tot één nachtje teruggezet.
's Avonds meteen de French Quarter bezocht, wat lokale cajunzaken gegeten en de reisdag vroeg afgesloten. Met alle lederen motormuizen in n zaaltje ontbeten en toen gaan rondrijden (zonder de heren dan) in het zwaarst getroffen gedeelte van de stad tijdens Katrina. Niet voor te stellen dat het water daar meters hoog heeft gestaan! Veel is er al van opgeknapt, maar de wegen zijn daar nog heel slecht. Indrukwekkend rondje afgesloten met een speeltuinsessie en een uitgebreide tocht door het pittoreske Magazine street.
's Avonds Jazz @ thePark, gratis jazzoptredens en veel etensstalletjes in het Louis Armstrong park. Gezelligheid.

Na het ontbijt startten wij met de Great River Road, de Mississippi naar het noorden volgend. Na een goed uurtje tegen dijken aankijken besloten wij er de Greater Rivier Road van te maken en op de eigen radar wat naar het noorden te tuffen. Via New Roads (vlakbij het welbekende gehucht Oscar) naar Natchez gereden om daar de Natchez Trace te starten. Dit is hét gebied waar the Civil War in 1864 op zijn hoogst woedde, dus volop historische markeringen en tussenstops over de Union en de Confederates.
Overal zie trouwens nog die vlaggen hangen van de Zuiderlijken en als je ze spreekt is het nog steeds wij tegen zij. Vrij vers nog lijkt het...

Via Port Gibson naar Starkville gereden. Daar zat, toevallig, de Mississippi State University. Even de campus doorgereden en de Delta Omega Kappa Pi clubhuizen gezien. 's Avonds "aten" we in de Buffalo Wings en dat bleek net de lokale sponsor van het universiteits honkbalteam te zijn. Hele restaurant vol met fans, koeiebellen, pubquiz en dat allemaal live op de radio, want de radiostudio was ook aangeschoven..... Wat een dramatisch volk is het ook zeg :-) Mooie ervaring.

Vanuit Starkville was het nog maar een zucht om naar het wereldberoemde Tupelo te rijden, and so we did. Wereldberoemd omdat Elvis daar geboren is natuurlijk. Echt prachtig hoe dat in elkaar steekt daar. Restaurant adverteert met het feit dat Elvis er wel eens gegeten heeft; je kunt in een meertje zwemmen waar Elvis (waarschijnlijk) in zijn jeugd ook heeft gezwommen; waar Elvis zijn eerste gitaar heeft gekocht en iedereen kent wel een zus van een vriend van de buurvrouw van de melkboer waar Elvis adem heeft gehaald.
We zijn natuurlijk wel in zijn originele geboortehuisje geweest en hebben in de kerk gezeten waar hij ook naar toe ging toen en we hebben zelfs op de stoep gezeten waar hij ook ooit liep! Hoe cool is dat!?

Via de Main Street in Tupelo (daar had Elvis ook wel eens gereden trouwens!) reden we naar Huntsville (Alabama inmiddels) en daar zitten we nu vlakbij het grootste NASA testcentrum. Morgen maar eens raketje vliegen....